Emma is naar huis.

Hallo lieve mensen.


De 4de week zit er al weer bijna op, en moet zeggen de tijd vliegt als je zoveel uren maakt in een week. Natuurlijk heb je wel is je tegenslagen of je heimwee, maar al met al vliegt de tijd voorbij.


Het bijzonderste van deze week was voor mij, het naar huis brengen van Emma.
Emma was een baby van 5 maanden oud, zijn moeder is een maand na de geboorte overleden na een lang sterfbed van erg ziek zijn. De kinderen op Amecet gaan officieel na 2 maanden weer naar huis, bij Emma is dit anders gelopen wij konden 2 maanden lang geen contact krijgen met de vader of andere familie en dit betekende dan ook dat hij langer bij ons bleef. Dit was in Emma zijn situatie ook wel goed, want zo kon hij aansterken en wij zijn medicijnen trouw geven voor ze lage HB.


De reis naar de villege waar Emma woont was geweldig, Emma heeft de helf van de weg heerlijk op me schoot liggen slapen wat betekent dat ik heerlijk naar buiten kon kijken en kon genieten van de natuur. De wegen waren van zand en met veel gaten en heuvels, dit komt omdat we door het moeras heen reden en de heuvels er liggen voor watertoevoer mogelijk te maken. Nadat we bijna bij Emma zijn huis aangekomen waren werden we tegengehouden door een man, en daarbij stond een grote groep mensen. Deze mensen gingen allemaal in discussie dat het kind niet naar huis kon en wij het mee terug moesten nemen. Na veel discussie stapte er een man bij ons in de auto om dan toch maar de weg te wijzen naar het hutje van Emma zijn familie, we kwamen aan na gereden te hebben op geen weg maar gewoon land en bomen en struiken. Ik heb op dat moment me ogen uitgekeken, naast ons lagen 5 graven waarin een broertje van Emma lag en de moeder. Daarna moesten we gaan zitten (is een traditie van de oegandese mensen) en komen alle vrouwen en kinderen een hand geven. Wij kregen op dat moment ook te horen dat de vader geen kinderen meer thuis heeft wonen, een is er overleden zoals ik al vertelde en de andere twee waren naar een tante die ver weg woont. Nadat de hele familie weer in discussie is gegaan met Elias, dat Emma terug naar Amecet moest kwam de vader aan. Dit bleek een jonge man te zijn van 28 jaar oud, hij pakte Emma van ons aan en begon te huilen. Daarna was de vader opeens weer verdwenen en werd Emma van antie naar anty overgegeven. Een van de broers is de vader gaan halen en legde aan ons uit dat de vader erg in de war was en hij geen zorg over het kind kon dragen. De broer heeft getekend en ze gaan proberen samen de zorg te dragen voor Emma. De kinderen die er rond liepen waren allemaal erg vies en hadden allemaal kapotte kleding, wel kon je zien dat ze genoeg te eten hadden. Dit komt waarschijnlijk omdat op 1 uur lopen een groot meer ligt met veel vis erin. Na terugkomst op Amecet was ik wel een beetje in schok van alles, maar het is het leven hier en hoe het gaat.


Donderdag avond:
Wij hebben om 6 uur een nieuw meisje mogen ontvangen (Lydia), zij werd gebracht door de politie en kent geen woord engels of atteso. Ze ademde heel raar en zag er erg slecht uit, ze liet ook haar billen aan ons zien en die zaten vol met littekens. Het meisje van 12 jaar oud was van school gehaald om voor de kinderen van een gezin te gaan zorgen, maar bij dit gezin was 100.000 chillings gestolen en zij gaven haar de schuld. Doordat ze haar de schuld gaven hebben ze haar mishandeld doormiddel van een touw om haar nek en der in haar billen is gebeten. Nadat ze geen antwoord gaf op de beschuldigingen, hebben ze haar aangegeven bij de politie waar het onwerkelijke is gebeurd ze hebben de vrouw in de gevangenis gedaan maar het meisje met een zwarte zak over der hoofd in paniek laten raken zodat ze of zou bekken of een verhaal zou vertellen. Ze is nu veilig bij ons en kan weer glimlachen, maandag hopen we haar ouders te ontmoeten.


Vrijdag:
Deze dag heb ik heel veel beleefd samen met Lucy(een van de engelse meiden waar ik veel mee optrek), wij mochten in de ochtend mee voor het inenten van de kinderen. Hierna zijn we meegeweest naar de vrouwengevangenis, het werk wat wij hier doen is het geven van kleding aan de kinderen en suiker en zeep. Op dit moment zijn er 3 kinderen bij de moeders in de gevangenis, maar er zijn er ook een paar zwanger. Nadat we bij de gevangenis waren weg gegaan, gaan ze door naar het ziekenhuis naar de (kinder)voedingsafdeling, hier waren op dit moment twee kinderen. Een kindje van 2 jaar oud van 6KG, verschrikkelijk om te zien hoe erg dat kindje er aan toe was. Wel hebben ze nu de oorzaak gevonden en dat is TB, dus over twee weken zullen we weten of hij nog leeft of of hij de strijdt heeft verloren. Het andere meisje was erg small maar had wel de kracht om op haarzelf te zitten. Ook bij deze kinderen brengen we suiker en zeep om een extra bijdrage te geven. Na deze heftige dingen zijn we heerlijk met de kinderen naar het soroti hotel geweest om een soda te drinken om de vakantie te vieren.


Een stukje over Max, met Max gaat het aardig ik probeer hem zoveel mogelijk aandacht te geven. Hij is nu op de leeftijd van 1,5 jaar ongeveer, hij blaast bellen bij ze lippen en brabbelt af en toe wat. Wat hij ook heel erg leuk vind is hem op ze buik kietelen of ze armen bewegen, is ook kenmerkend voor de leeftijd van 1,5 of jonger. Hij gaat achteruit en verliest gewicht, maar we kunnen er maar weinig over zeggen omdat we geen contact met hem hebben en we geen helderziende zijn. Ik zal voortaan elke dag Max zijn benen gaan masseren, deze zijn helemaal verstijfd en de spieren hebben geen kracht meer. Zo willen we dat hij geen pijn zal lijden en ik wil hem gewoon alle aandacht geven die ik kan geven.

Liefs uit Oeganda.